Class assumptions, silly plots and genadeloze typecasting of women aside, a Gilbert and Sullivan operette never faalt to delivery some pleasure. Wat nooit? Nou nauwelijks-geen behoefte om af te maken. De rest Weet je. Ws Gilbert ‘ s briljante verbale vindingrijkheid heeft zijn weg in de taal geweven, zelfs als de oorsprong is vergeten. Op dezelfde manier, Sullivan ‘ s muziek, eenmaal gehoord, zijn de kans om te kietelen de hersenen voor altijd. Het duo ‘ s vroege HMS Pinafore (1878) biedt een niet verzakte twee uur aan pakkende songs en refreinen. English National Opera heeft het gekozen als de eerste nieuwe productie van het seizoen 2021/22.
toen ik in de tussentijd de illustere theatercriticus emeritus Michael Billington van The Guardian tegenkwam, werd ik gegrepen door zijn suggestie dat er een levenscyclus is voor G& ‘ s waardering, van jeugdig enthousiasme tot minachting van middelbare leeftijd-die onvermijdelijke, verfijnde afkoeling, Ja, schuldig – tot hernieuwd plezier in gevorderde jaren. Michael zei eigenlijk “als je seniliteit bereikt” maar dat sta ik hem niet toe.) Er is veel uit te pakken in zijn wijze woorden, niet in het minst de vraag of nieuwe generaties, in de ban van TikTok of Clash of de nieuwste app usurper, zal blijven deze shows willen. Heb je nog steeds trek?
ENO moet dat denken. Voor de allereerste Pinafore heeft het bedrijf een weelderige en visueel heerlijke enscenering gemaakt, gebouwd om lang mee te gaan, geregisseerd door Cal McCrystal (verantwoordelijk voor Eno ‘ s 2018 Iolanthe), ontworpen door takis, gechoreografeerd door Lizzi Gee en onder leiding van Chris Hopkins. De grappen, velen toegevoegd, zijn eye-rolling en licht smutty (je kunt veel doen met “poep deck”. Dat doen ze.) Een uitvinding, een oudere vrouw die wankelt in demente wijze, is beledigend en kan worden uitgesneden. De rest, in zijn lichamelijkheid en bespotting, is onschuldig grappig, af en toe scherp, en een ideale vervanging voor Eno ’s Mikado (Jonathan Miller’ s 1986 productie), die zijn loop heeft gehad.
de hoofdnaam in de cast is acteur en komiek Les Dennis, als Sir Joseph Porter, “ruler of the queen ‘ s na-vee”. Er is wat zelfverdedigend geklets over of Dennis wel of niet kan zingen. Zijn gekletter, When I Was a Lad, is half gesproken, en Hopkins moet het volume van het frisse en levendige orkest laag houden, maar Dennis is vooral op noot en pakt zijn nieuwe, zij het kortstondige, carrièreverschuiving gamely aan. In dit tarief heb je één performer nodig wiens aanwezigheid de energie opvoert; wie kan zingen, en mooi articuleren, en wie heeft die zeldzame komische timing die een trekje van een wenkbrauw grappig maakt.
hier is die persoon de basbariton John Savournin (Captain Corcoran). Ook in ander repertoire heeft hij een specialiteit gemaakt van Gilbert en Sullivan, als zanger en regisseur. In zijn ondeugende, PIP-squeak cabin boy, 13-jarige Johnny Jackson (afgewisseld met Rufus Bateman), heeft hij een perfecte, pint-sized tap-dance partner. Hun hoornpijp met fonkelende toetjes was gefascineerd. Elgan Ll3/2011 Thomas en Alexandra Oomens zijn lyrisch en fris als Ralph Rackstraw en Josephine. Henry Waddington, Marcus Farnsworth, Bethan Langford en, met en zonder kleren, Ossian Huskinson maken geestige bijdragen. Het refrein blinkt uit. Als Buttercup, Hilary Summers vakkundig knijpt elke ounce van de komedie uit de rol, die ik vermoed zal krijgen een goede deal ranziger zodra de reclame-libbing start. Als de show, die lang duurt, een ijsberg raakt, kan al die mast en tuigage en droogijs altijd weer in gebruik worden genomen voor Wagner ‘ s The Flying Dutchman.
het uitzonderlijke strijkgroep 12 Ensemble, dat zonder dirigent optreedt, werd in 2012 opgericht door violiste Eloisa-Fleur Thom en cellist Max Ruisi. Bij Kings Place was Thom solist in Max Richter ’s Four Seasons: Recomposed, waarin de Brits-Duitse componist het grootste deel van Vivaldi’ s partituur heeft afgedankt en opnieuw heeft gemaakt: een spookachtig silhouet van het origineel, vreemd gewichtloos en betoverend ondanks een bij tijd en wijle stijgende baslijn. Toen het werk nieuw was in 2012, veroorzaakte het een sensatie en voorspelbare Neerbuiging, net als Nigel Kennedy ‘ s wild, gamechanging versie in 1989. De nummers van die set staan op Kennedy ‘ s nieuwe album Uncensored (Warner), gelanceerd om zijn autobiografie met dezelfde naam te promoten. Koelbloedige Richter en heethoofd” muvvafukkin ” Kennedy – om de man zelf te citeren-zijn zo verschillend als maar kan zijn in benadering. Beide geven de muziek een nieuwe impuls.
Star ratings (out of five)
HMS Pinafore ★★★
12 Ensemble ★★★★
-
HMS Pinafore is at the Coliseum, London, until 11 December
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/leden}}{{highlightedText}}
{{#choiceCards}}
{{/choiceCards}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger