Wat is liefde? Dichters en filosofen worstelen al sinds mensenheugenis met deze vraag. Alvorens over hun bevindingen te praten, is het vermeldenswaard dat’ liefde ‘ een abstract zelfstandig naamwoord is dat op verschillende manieren kan worden gebruikt. Zoals Wittgenstein opmerkte, is in de meeste gevallen de Betekenis van een woord het gebruik ervan. Ik hou van Nietzsche en ik hou ook van een goede kersen Deens. Ik betwijfel of een van deze vormen van liefde is wat Wendy James van Transvision Vamp in gedachten heeft in het nummer ‘I Want Your Love’. Je begrijpt wat ik bedoel. Laten we beginnen met het eens te zijn, dan, dat liefde is een abstract zelfstandig naamwoord dat verschillende betekenissen kan hebben, afhankelijk van de context.
liefde is er in vele smaken. Uiteindelijk zijn jullie (en ik) waarschijnlijk niet zozeer geïnteresseerd in de vreemde en exotische varianten van de liefde als wel in de grote liefde – ware liefde – het soort liefde dat Pierrot en Marianne voelen in de opname hierboven (uit Godards film uit 1965, ‘Pierrot le Fou’). Transformationele liefde. Pulse-barstende, veeg-ons-van-onze-voeten, draai-je-leven-om liefde. Dit is het soort liefde waar ik aan denk als ik vraag: ‘Wat is liefde?’Niet alleen een gevoel. Een levensveranderende gebeurtenis. Dit soort liefde is iets dat de Franse filosoof Alain Badiou als een gegeven beschouwt.Frankrijk – “Vous aurez le dernier mot” – televisietoestelin de zin van Sarkozy (2010) en zijn baanbrekende dialoog, In Praise of Love (2012), beweert Badiou dat ‘love needs reinventing’. We moeten de liefde herbekijken als een existentiële gebeurtenis waarin twee (of meer) mensen een ander perspectief op het leven en de wereld ontdekken. Liefhebbers, beweert Badiou, zien de wereld ‘vanuit het oogpunt van twee in plaats van één’. Deze stelling lijkt in eerste instantie een gloss te zijn op Aristoteles ‘kijk op de liefde als’twee lichamen met één ziel’. Badiou ’s theorie is echter interessanter dan Aristoteles’ vrij banale opvatting. Het verklaart, om te beginnen, waarom liefde, wanneer het gebeurt, een levensveranderende en vaak ongemakkelijke gebeurtenis is. Het leent zich ook voor extrapolatie in gebieden van het leven buiten de rijken van romantiek. Kwaliteitssamenwerkingen zijn doordrenkt met een element van liefde, zoals Badiou het begrijpt. Het mag geen verrassing zijn dat Badiou naast een ongeneeslijke romanticus ook een geëngageerd politiek activist is.Filosofen komen vaak kuis over als ze over liefde praten. De oude Grieken maakten een onderscheid tussen eros, fysieke, sensuele of seksuele liefde, en philia, broederlijke liefde – het soort mannelijke liefde dat de ene Spartaanse krijger voor de andere voelt. De Grieken, zoals we weten, waren berucht voor het vervagen van theoretische verschillen in de praktijk, maar laten we dit terzijde laten. Wat interessant is aan de filosofie van de liefde in de oude Griekse tijd is de relatie die filosofen namen om de waarheid. Plato ‘ s disquisitie over liefde in het Symposium initieerde een manier van denken over liefde die tegelijkertijd esthetisch is (in die zin dat het stelt dat liefde fundamenteel de liefde van schoonheid is) en ascetisch (in die zin dat het aanbeveelt dat we onze erotische driften in bedwang houden en in plaats daarvan nadenken over het zuivere idee van liefde geïncarneerd in fysieke vorm). Plato onderscheidde ware liefde van eros, met het argument dat liefde wordt gedefinieerd door een verlangen naar ideale schoonheid-een verlangen dat nooit kan worden voldaan in fysieke vorm. Uiteindelijk is het hoogste doel van liefde een filosoof te worden, een liefhebber van wijsheid.Wendy James zou niet onder de indruk zijn van Plato ‘ s idee van liefde. Badiou niet en ik ook niet.Eén ding dat Plato goed had, zegt Badiou, was om liefde te zien als een ervaring van waarheid. Waar Plato fout ging was om over deze ervaring te denken in individualistische, of subjectieve, termen, zodat liefde ‘Mijn’ of ‘jouw’ liefde wordt-een persoonlijk gevoel gericht op een object of (uiteindelijk) een idee. Badiou stelt dat liefde partijen opent voor een andere ervaring van de waarheid, namelijk de waarheid van een wereld ervaren in ‘onze’ termen, ‘vanuit het oogpunt van twee in plaats van een’. Hoewel deze theorie moeilijk te verifiëren (een probleem dat de meeste filosofische standpunten omvat), ik durf te wedden dat het resoneert met de ervaring van de meeste mensen van de liefde. Het is ook logisch waarom liefde de neiging heeft om een levensveranderende ervaring te zijn. Verliefd worden verandert onze kijk op het leven radicaal. Ervaringen, gebeurtenissen en kansen worden niet meer gezien in een individueel licht, maar worden gezien en beoordeeld in het licht van het partnerschap. De mate waarin men het partnerschapsperspectief omarmt is vaak een goede maat voor de kracht van de liefdesrelatie zelf. Over het algemeen, wanneer mensen echt verliefd op elkaar zijn, hebben ze niet de neiging om het gemeenschappelijke perspectief in vraag te stellen. Dit leidt niet altijd tot gelukkige resultaten, moet worden opgemerkt. Romeo en Julia zijn een voorbeeld.Liefde en seks: een fotoserie als eerbetoon aan ALAIN BADIOU ‘ s boek in PRAISE OF LOVE Badiou rails against the modern noion of ‘risk free love’. Hij verwijst naar Meetic, een online dating bureau, als een voorbeeld van een dienst die beweert te bieden ‘risicovrij’ romantiek. Badiou stelt dat liefde een inherent risico met zich meebrengt, want liefde is een schending van het ego en houdt het overstijgen van het narcistische zelf in voor een gemeenschappelijk perspectief. Liefde is een ontwrichtende gebeurtenis die mensen opent naar een nieuw terrein van mogelijkheden en een gemeenschappelijke visie op wat ze zouden kunnen zijn – samen. Ik vind dit aspect van Badiou ‘ s argument enorm interessant. Wanneer mensen liefde vinden, realiseren ze zich dat het leven hen meer samen biedt dan alleen. Ze beseffen in zekere zin dat ze samen meer kunnen doen en ontdekken zo een enorme verantwoordelijkheid en risico. Kunnen zij deze gemeenschappelijke mogelijkheid waardig zijn? Welk niveau van toewijding en vertrouwen is vereist om het te realiseren? Liefde, Badiou, beweert, vereist dat we onszelf opnieuw uitvinden – samen. Het is een project van co-constructie – het soort evenement waar we voortdurend aan moeten werken om in stand te houden. Badiou zegt het bondig:
liefde gaat niet alleen over twee mensen die elkaar ontmoeten en hun naar binnen gerichte Relatie; Het is een constructie, een leven dat gemaakt wordt, niet langer vanuit het perspectief van één, maar vanuit het perspectief van twee.
liefde is de geboorte van co-mogelijkheid. We houden het in een staat van spanning, onvoorspelbaarheid en risico.Badiou ‘ s opvatting van liefde heeft toepassingen die verder gaan dan onze reflecties op persoonlijke relaties en romantiek. Proberen om dingen te zien vanuit het perspectief van twee en niet een is een goed advies voor iedereen die probeert om effectief samen te werken, of onderhandelen over verschillen en proberen uit te vinden wat er gemeenschappelijk wordt gedeeld. Te vaak worden samenwerkende teams gehinderd door concurrerende perspectieven, terwijl ego ‘ s zich verzetten om de aard en richting van het werk te bepalen. Misschien ontbreekt het in deze situaties aan een echt gevoel van liefde, zowel voor anderen als voor de gezamenlijke gebeurtenis. Wanneer we ons richten op wat ons in onze samenwerkingen kracht geeft, en het gevoel van gezamenlijke empowerment koesteren, het voeden met affirmatie en ondersteuning, hebben we de kans om de relatie te transformeren, of haar te verhogen, op zijn minst, met het ontwaken van liefde. Liefde is in deze context een politieke gebeurtenis. Het kan een team of netwerk transformeren in een vitale kracht, krachtig in zijn congruentie en visie.