z czasem dżdżownice rozwinęły kilka strukturalnych, fizjologicznych i behawioralnych adaptacji poprzez ewolucję. Te korzystne cechy pozwoliły im lepiej dopasować się do ich środowiska.
adaptacje strukturalne obejmują cechy fizyczne, które pomagają dżdżownicom przetrwać. Dżdżownica nie ma nóg ani czułków, których brak pozwala im łatwo poruszać się po podziemnych norach. Inną cechą cielesną, która ułatwia ruch dżdżownicy, jest jej setae, włosie włosowate, które znajdują się na całym ciele dżdżownicy. Zestawy zapewniają przyczepność, umożliwiając dżdżownicom łatwiejsze poruszanie się po glebie. Struktura mięśni dżdżownicy obejmuje mięśnie równoleżnikowe, a także okrągłe mięśnie, które otaczają każdy segment ciała, dając dżdżownicę potrzebną siłę, aby przepchnąć glebę. Podczas karmienia dżdżownica wypycha gardło z ust i używa go do chwytania pokarmu, a następnie wciąga go z powrotem do ust.
adaptacje fizjologiczne to te, które odnoszą się do metabolizmu dżdżownicy i tego, jak reguluje ona funkcje organizmu. Niektóre dżdżownice są w stanie wydzielać śluz, który pomaga im poruszać się w glebie. Jeśli temperatura gleby stanie się zbyt sucha lub gorąca dla dżdżownic, są one w stanie zwinąć się w ciasną kulę i wydalić ochronny śluz, aby zmniejszyć utratę wody, jednocześnie spowalniając ich tempo przemiany materii.
adaptacje behawioralne obejmują zachowania poznane przez dżdżownice w czasie, aby zwiększyć ich szanse na przeżycie. Kiedy dżdżownice czują wibracje, poruszają się bliżej powierzchni, na wypadek, gdyby wibracje były spowodowane przez podziemnego drapieżnika, takiego jak kret, szukającego pożywienia. Dżdżownice są wrażliwe na światło i zwykle znajdują się nad ziemią tylko w nocy. Dżdżownice tracą wilgoć przez skórę. W rezultacie znajdują się one nad powierzchnią tylko wtedy, gdy ziemia jest mokra.