chrześcijański wpływ na Indie, historia jest powszechnie uważa się, że św. Tomasz, uczeń Jezusa, po raz pierwszy wprowadził wiarę chrześcijańską do Indii prawie dwa tysiące lat temu. Subkontynent nie doświadczył jednak wpływu chrześcijaństwa, aż do znacznie późniejszego przybycia Europejczyków. Portugalczycy zaczęli osiedlać się w Goa od 1498 roku. W 1542 r.przybył jezuita Franciszek Ksawery, ambasador papieski, a praca rzymskich katolików rozpoczęła się na poważnie. Protestanckie Duszpasterstwo w Indiach zostało po raz pierwszy ustanowione w Tranquebar przez dwóch niemieckich pietystów, Bartholomew Ziegenbalg i Henry Plutschau.
Edukacja
chrześcijańska działalność misyjna w Indiach na ogół obejmowała tworzenie wysokiej jakości szkół. Oczywiście wpływ wspólnoty chrześcijańskiej nie kończy się na tym. Towarzyszyły szkołom prasy drukarskie, które były pomocne w rozpowszechnianiu literatury wszelkiego rodzaju. W rzeczywistości pierwsi misjonarze zamorscy byli odpowiedzialni za pionierskie nauczanie języka angielskiego i nowoczesną edukację językową. R. L. Rawat, w swojej historii edukacji indyjskiej, sugeruje, że Indie na zawsze będą zadłużone wobec misjonarzy za produkcję podręczników, słowników i gramatyk oraz za ich gorliwe dążenie do postępu edukacyjnego.
„dobre uczynki” misjonarzy i chrześcijan zawsze były rozumiane jako wyraz ich miłości i posłuszeństwa wobec Jezusa. Podstawową motywacją, oczywiście, był ich obowiązek głoszenia zbawienia Bożego przez wiarę chrześcijańską. Hindusi w większości byli gotowi przyjąć te pierwsze, ale wielu odrzuciło potrzebę tych drugich, zwłaszcza Hindusi z wyższej kasty, którzy powiedzieliby: „mamy własnych wybawców.”Wspólnota chrześcijańska czuła jednak, że przyczyniła się do budowania narodu i do wzrostu mobilności społecznej, która zmieniła życie i przyniosła korzyści rodzinom i wspólnotom, zwłaszcza wśród Dalitów (byłych „Nietykalnych”).
w XVI wieku To Jezuici jako pierwsi założyli chrześcijańskie instytucje edukacyjne. Za nimi podążali niemieccy misjonarze Tranquebar. Później słynny Friedrick Schwartz założył Szkoły chrześcijańskie zarówno w językach ojczystych, jak i w języku angielskim. William Carey i brytyjscy baptyści, którzy przybyli do Kalkuty pod koniec XVIII wieku, zapoczątkowali nowoczesną edukację w północnych Indiach. Do 1818 roku było 111 szkół zlokalizowanych tak daleko od Kalkuty, jak Shimla i Delhi na północy i Rajputna na południu.
wraz z odnowieniem statutu Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1813 roku i przybyciem wielu brytyjskich towarzystw misyjnych, nastąpił rozwój szkół i drukarni w całym kraju. Pierwsza szkoła policealna typu zachodniego, Serampore College, została zorganizowana w 1818 roku. Amerykańska misja otworzyła szkoły dla chłopców w Bombaju od 1815 i w 1829. John Wilson zadbał o to, aby w Bombaju powstała również szkoła dla dziewcząt.
przybycie do Kalkuty Alexandra Duffa w 1830 roku zapoczątkowało nowe podejście do nauki, a mianowicie edukację w języku angielskim. Duff był zachwycony ” świetlistymi perspektywami chrześcijaństwa w „i tym, co nazwał” ostateczną ewangelizacją Indii.”Duff zastanawiał się nad tym, jaki będzie przyszły język nauki w Indiach, zastanawiając się, który okaże się „najskuteczniejszym instrumentem” liberalnej i oświeconej edukacji? Nic dziwnego, że pomysł Duffa, aby założyć szkołę języka angielskiego, był początkowo kontrowersyjny. Była znaczna opozycja, ale wkrótce skromny eksperyment Duffa zaczął łapać wyobraźnię klas wyższych i tych, którzy mieli aspiracje do swoich dzieci. Praca Duffa była wielkim sukcesem i zaowocowała ekspansją anglojęzycznych instytucji edukacyjnych w Indiach Brytyjskich w XIX i XX wieku, na poziomie podstawowym, średnim i uniwersyteckim; z czasem angielski stał się prawdziwym lingua franca Indii. Powszechne i popularne przyjęcie języka angielskiego przez ludzi ze wszystkich grup językowych i klas z pewnością dało Indiom przewagę w dzisiejszej globalnej gospodarce, a także w dyplomacji, polityce i technologii.
chrześcijanie byli również pionierami w dziedzinie edukacji kobiet. Znaczna część tej pracy była podejmowana przez żony pierwszych misjonarzy oraz przez samotne misjonarki, których było wiele. W XIX wieku powszechnie akceptowanym w Indiach poglądem było, że formalna edukacja nie jest dla kobiet jakiegokolwiek rodzaju, tym bardziej dla tych z szanowanych rodzin. W 1834 roku odnotowano, że tylko 1 procent indyjskich kobiet potrafi czytać i pisać.
jednak w 1900 roku imponująca liczba szkół i uczelni została otwarta w dużych miastach, miasteczkach, a nawet wioskach w całych Indiach zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Chrześcijanie żyli i pracowali zarówno wśród grup plemiennych, jak i wśród Dalitów. Ci pierwsi byli animistami, którzy żyli poza hinduską owczarnią, podczas gdy ci ostatni byli z” nietykalnej ” kasty i dlatego zostali wykluczeni z ortodoksyjnej hinduskiej struktury społecznej. Pod koniec XIX wieku misjonarze Chrześcijańscy zaczęli poważniej traktować potrzeby plemion i Dalitów i zaczęli im służyć. Misjonarze zakładali szkoły i tworzyli formy pisane dla wielu języków. W odpowiedzi ludzie z tych grup w ogromnej liczbie nawrócili się na chrześcijaństwo. Tak było szczególnie na północnym wschodzie i w masowych ruchach Andhra Pradesh i Tamil Nadu.
w 1997 roku renomowany i świecki Tygodnik India Today odnotował dziesięć najlepszych uczelni w kraju. Pięć z nich było chrześcijańskich: St. Stephen ’ s, New Delhi; St. Xavier, Bombaj i Kalkuta; Loyola College, Madras; i Stella Maris College (dla kobiet), Madras. Istnieją inne równie prestiżowe: Madras Christian College; Isabella Thorburn College (dla kobiet), Lucknow; Sarah Tucker College, Palayamkottai; i Mount Carmel Women ’ s College, Bangalore. Z pewnością jednym ze sposobów mierzenia wpływu chrześcijaństwa w Indiach jest obserwowanie mas ludzi wszystkich wspólnot religijnych i klas społecznych, którzy wykorzystują wszelkie wpływy, jakie mają do dyspozycji, aby ich dzieci przyjmowały do szkół chrześcijańskich. Pęd zaczyna się w dolnym przedszkolu i przechodzi na uczelnie wyższe. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy rodzice—Hindusi, muzułmanie czy Sikhowie—muszą zgodzić się, aby ich dzieci studiowały Biblię jako integralną część programu nauczania.
język i literatura
chrześcijanie również wnieśli znaczący wkład w Indiach w dziedzinie języków, literatury i Dziennikarstwa. Constanzio Beschi (1680-1747) zreformował Tamilskie alfabety, czyniąc je bardziej odpowiednimi dla prasy drukarskiej. Stworzył również czterokrotny słownik tamilski, który dzielił się według słów, synonimów, klas i rymów. Na uwagę zasługuje Gramatyka porównawcza języków drawidyjskich biskupa Roberta Caldwella (1815-1891) oraz przekłady klasyków literatury Tamilskiej na język angielski G. U. Pope ’ a (1820-1908). Vedanayagam Pillai (1824-1889) i H. A. Krishna Pillai (1827-1900) to dwaj inni pisarze Chrześcijańscy, którzy stworzyli jedne z pierwszych tamilskich powieści.
Francuski ksiądz Franciszek Maria z Toure rozpoczął pracę nad Hindustani już w 1680 roku, tworząc ogromny słownik zatytułowany Thesaurus Linguae Indianae. Współczesny Hindi, język narodowy, rozwinął się z Hindustani. Henry Martyn i dr Gilchrist, profesor Hindustani i amerykański misjonarz Prezbiteriański oraz Wielebny S. H. Kellogg przyczynili się do powstania i popularyzacji Hindustani. Kellogg, w rzeczywistości, narysował ponad tuzin dialektów razem, aby pomóc w tworzeniu tego, co jest dziś znane jako Hindi. Opracował w 1893 roku gramatykę języka Hindi, która jest nadal w obiegu. William Carey i jego Baptystyczni współpracownicy, począwszy od 1818 roku, byli pierwszymi, którzy produkowali periodyki, dzienniki i gazetę. Ich publikacja, The Friends Of India, żyła i jest obecnie angielskim dziennikiem, The Statesman, wydawanym z Kalkuty i New Delhi.
Jawaharlal Nehru w swoim odkryciu Indii uznaje wkład wczesnych misjonarzy, zwłaszcza Baptystów Serampore, w odejście od dominujących wpływów zarówno sanskrytu, jak i perskiego. Druk książek i gazet przez misjonarzy, w połączeniu z edukacją w języku angielskim, bez wątpienia złamał panowanie klasyków, mówi Nehru, i pozwolił na pojawienie się i rozkwit języków regionalnych. Podczas gdy Nehru nie dostrzegał trudności w posługiwaniu się głównymi językami, zauważył, że ” pracowali oni nawet na dialektach prymitywnych plemion górskich i leśnych. . . . Pragnienie chrześcijańskich misjonarzy, aby przetłumaczyć Biblię na każdy możliwy język, zaowocowało w ten sposób rozwojem wielu języków indyjskich. Chrześcijańska praca misyjna w Indiach nie zawsze była godna podziwu lub pochwały . . . ale pod tym względem, jak również w zbiorze Folkloru, bez wątpienia bardzo się przydał Indiom”(Nehru, S. 317-318).
Reforma społeczna
od samego początku misjonarze byli zszokowani społecznym złem, które przetrwało w Indiach, w tym praktyką sati (spalenie wdów na stosach pogrzebowych ich mężów), zabijaniem trędowatych i składaniem ofiar dzieciom.
William Carey był aktywny od swojego przybycia w 1793 r. w każdej kwestii, którą uważał za potrzebną zmianę lub reformę. W ciągu roku, w pobliżu Maldy, zgłosił, że znalazł szczątki niemowlęcia, które najpierw zostało złożone Bogu w ofierze, a następnie porzucone, aby zostać zjedzone przez białe mrówki. Co więcej, dzieci były wrzucane do Gangesu w wypełnianiu ślubów złożonych na odpowiedzi na modlitwę. Carey wykorzystywał swoje powiązania z osobami u władzy i władzy, aby prowadzić kampanię na rzecz zakazania takich praktyk. Gubernator Generalny Lord Wellesley poprosił go o przedłożenie raportu w tej sprawie, a następnie w 1802 roku uznał dzieciobójstwo za akt morderstwa; ci, którzy dokonali takich okropnych czynów, jeśli zostaną złapani, sami zostaną skazani na śmierć.
Carey wykorzystywał swoje publikacje do edukowania opinii publicznej w sprawach o znaczeniu humanitarnym. Pierwszy numer „przyjaciela Indii” zawierał wyczerpujący raport o faktycznym sati. Następnie zachował praktykę przed publicznym okiem i zrobił wszystko, co mógł, aby zobaczyć Sati. W 1814 Ram Mohan Roy dołączył do Carey w kampanii przeciwko sati. Uzbrojony w relacje z 438 wdów po burningu, Carey i jego koledzy z Serampre błagali rząd o zakazanie obrządku przez prawo. Początkowo postęp był bardzo niewielki, ze względu na silną opozycję ze strony Wysokiej kasty przywódców hinduskich. Chrześcijanie utrzymywali presję i ostatecznie opinia publiczna zwróciła się przeciwko prawosławnym Hinduistom. W 1829 Lord William Bentinck ostatecznie podpisał rozkaz zakazujący sati w służbie Kompanii Wschodnioindyjskiej.
medycyna jest kolejnym obszarem, w którym chrześcijanie wnieśli znaczący wkład w dobrobyt i dobro wspólne Indii. Jezuici pod koniec XVI wieku otworzyli niewierności związane z ich mieszkaniami. John Thomas, współpracownik Williama Careya, rozpoczął pracę w 1799 roku. W XIX wieku w całych Indiach powstały różnego rodzaju placówki medyczne, zakładane przez niemal każde Towarzystwo misyjne. Dwa zostały uznane na arenie międzynarodowej. Pierwszy, Christian Medical College Hospital, Ludhiana, został założony przez dr Edith Brown w 1893; drugi, Christian Medical College Hospital, Vellore, wyrósł z drogowych Klinik Dr Ida Scudder, po raz pierwszy rozpoczęty w 1895. Z czasem oba te szpitale dodały do swoich obiektów, stając się pierwszymi uznanymi przez rząd uczelniami medycznymi dla kobiet, a następnie dla mężczyzn.
istnieją również programy dla osób upośledzonych umysłowo i niepełnosprawnych. Pierwsza instytucja dla niesłyszących została zorganizowana przez zakon zakonny w Bombaju w 1884 roku. Od tego czasu katolicy i protestanci założyli w całych Indiach liczne domy dla opuszczonych, maltretowanych i wyzyskiwanych. Dwa najbardziej imponujące z tych ośrodków to misja Mukti w Kedegoan, niedaleko Pune założona przez Panditę Ramabai w 1898 roku dla osieroconych dziewcząt i maltretowanych kobiet. Drugi, Dohnavur Fellowship, został po raz pierwszy zorganizowany w 1901 roku przez Amy Carmichael w południowych Indiach. Jej celem było ratowanie dziewcząt, które zostały zmuszone do prostytucji świątynnej.
inną kwestią, która wzbudza niepokój wśród chrześcijan na przestrzeni lat, jest praktyka małżeństw dzieci, w których Hindusi zawierają sojusze między dziećmi w wieku zaledwie pięciu lat. Rozwiązaniem Carey było promowanie edukacji kobiet. Małżeństwo dzieci zostało prawnie zakazane w 1929 roku. Od tego czasu chrześcijanie podejmowali wspólne wysiłki, aby promować akceptację ponownego małżeństwa wdów.
chrześcijańskie wysiłki reformatorskie obejmowały również utworzenie sanatoriów dla chorych na gruźlicę i dla tych, którzy zachorowali na trąd. Centrum Badawcze i szkoleniowe Scheflin w Karigiri, niedaleko Vellore, przeprowadziło wiele oryginalnych prac twórczych w dziedzinie rekonstrukcji i rehabilitacji trądu.
podczas gdy większość wczesnych przejawów chrześcijańskich inicjatyw społecznych była pionierska przez zagranicznych misjonarzy, indyjscy chrześcijanie kontynuowali, a nawet pomnożyli przekazane im dziedzictwo. Tak było do tego stopnia, że pod koniec XX wieku przeważali lekarze i pielęgniarki w każdej dziedzinie opieki zdrowotnej i medycyny indyjscy chrześcijanie. Co więcej, wielu hinduistów i muzułmanów nadal woli chodzić do chrześcijańskich szpitali.
Typowe były Allahabad Agricultural College, zorganizowane w 1910 roku i Bethel Agricultural Fellowship koło Salem, Tamil Nadu, na początku lat 60. ich celem było wspomaganie i poprawa wydajności rolników. K. T. Paul miał podobne obawy i wpadł na pomysł, co nazwał ” rekonstrukcją wsi.”Misja Bazylea, która rozpoczęła swoją pracę od swojej siedziby w Mangalore, jest dobrze znana z wprowadzenia do Indii produkcji tanich płytek z terakoty i innych powiązanych produktów w celu poprawy budowy domów wiejskich. Takie płytki są nadal powszechnie znane, bez względu na to, kto je produkuje, jako płytki misji.
pomoc w przypadku klęsk żywiołowych to kolejny obszar, w którym wspólnota chrześcijańska wywarła imponujący wpływ. Przez lata kościoły pomocnicze dla działań społecznych, ewangeliczna Wspólnota Indii Komisja pomocy, katolicki świat pomocy, wizja świata i inne były w czołówce organizacji pozarządowych, które chcą pomóc w zapewnieniu zarówno natychmiastowej, jak i długoterminowej odbudowy ludziom i miejscom, gdziekolwiek dotknęła tragedia katastrofy.
indyjscy chrześcijanie nie uczestniczyli tak bardzo, jak można się było spodziewać w Narodowym ruchu na rzecz wolności. Z drugiej strony Kanakarayan Paul był tym, który głęboko żałował izolacji indyjskiej społeczności chrześcijańskiej od otaczających ich wydarzeń politycznych. Biskup Paul Appaswamy dodał, że jeśli Kościół Indyjski miałby wywierać jakikolwiek wpływ na życie Indii, powinien on „zdecydowanie uczestniczyć w społecznej i publicznej działalności kraju.”Chrześcijański patriota, wiodący Indyjski Tygodnik Kościoła, przyznał, że z kilkoma godnymi uwagi wyjątkami indyjscy chrześcijanie trzymali się z dala od ruchu nacjonalistycznego. Zachęcała chrześcijan do uznania ich obowiązku wobec Indii, a następnie oświadczyła, że „prawdziwy chrześcijanin nie może powstrzymać się od bycia jednocześnie prawdziwym Indyjskim patriotą” (cyt. w Houghton, str. 203).
V. Chakkarai, prawnik i nawrócony chrześcijanin, nie był zaskoczony, że niewykształcone masy chrześcijan praktycznie nie interesowały się sprawami politycznymi. Niepokoiło go to, że wykształceni wykazywali tak małą troskę, podczas gdy uważał, że powinni być świetlistymi przykładami patriotyzmu, wiodącymi we wszystkich ruchach dobrobytu Narodowego. Biskup Henry Whitehead z Madrasu wyjaśnił bardzo prawdopodobne przyczyny ogólnej apatii chrześcijańskiej wobec ruchu wolnościowego. Zakwestionował Ważność Kościoła chrześcijańskiego, który został wciągnięty w to, co określił jako „wir niepokojów politycznych.”Ponadto uważał, że agitacja polityczna jest sprzeczna z duchem Chrystusa. Nawet Chakkarai uznał, że Społeczność Chrześcijańska, podobnie jak wszystkie inne mniejszości, „bardzo boi się, że zostanie zawalona przez hinduską większość.”
jednak w ruchu wolnościowym było wielu chrześcijan, w tym K. T. Paul,V. Chakkarai i jego współpracownicy, biskup Paul Appaswamy, biskup Waskom Pickett, E. Stanley Jones i w mniejszym stopniu biskup V. Z. Azariah. Ponadto wielu chrześcijan odegrało ważną rolę w kształtowaniu indyjskiej konstytucji. Było sześciu powołanych do Komitetu Doradczego mniejszości przez Zgromadzenie Konstytucyjne: Raj Kumari Amrit Kaur, Elbar D ’ Souza,P. K. Salvry, H. C. Mukherji, J. J. M. Nichols Roy i J. N. P. Roch Victoria. Komitet zebrał się pod przewodnictwem Sardara Vallabhbhai Patela pod koniec 1947 roku. Ku zaskoczeniu wielu, przedstawiciele Chrześcijańscy wyrazili swoje zaangażowanie na rzecz chrześcijańskiego ideału jedności i chęć uczestniczenia w budowaniu narodu, odrzucając tym samym potrzebę jakichkolwiek zabezpieczeń politycznych, aby chronić wszelkie parafialne interesy, które mogliby mieć w przeciwnym razie. Zrezygnowali również z wszelkich roszczeń, o które mogli się ubiegać, dotyczących rezerwacji miejsc w nowym parlamencie. Na ich korzyść, w imieniu większości społeczności chrześcijańskiej, uważali, że rezerwacja miejsc nie jest konieczna, a w interesie integracji narodowej połączyli się z okręgiem wyborczym w ogóle, aby stać się częścią powszechnego elektoratu.
chrześcijanie byli być może mniej elastyczni, jeśli chodzi o te sekcje Konstytucji, które dotyczyły prerogatyw religijnych. Ich obawy były trojakie: prawo do praktykowania i propagowania własnej wiary; wolność nauczania religii w szkołach oraz prawo do nawrócenia z jednej religii na drugą. Oczywiście wszystkie te kwestie wywołały znaczną dyskusję i debatę. Ostatecznie Zgromadzenie Konstytucyjne zatwierdziło te przepisy, które stały się Ustawą 26 stycznia 1950 roku. Przedstawiciele chrześcijaństwa byli przekonani, że są to konstytucyjne prawa niezbędne dla wolności chrześcijańskich i centralne dla wzmocnienia świeckiej demokracji Indii i chrześcijańskiego wkładu w nią.
w centrum Walki Indii o wolność od Brytyjczyków była potężna postać Mahatmy Gandhiego. Dobrze znał chrześcijaństwo. Jednak to Jezus Chrystus, bardziej niż chrześcijanie, poruszył jego serce. W 1920 napisał „i revere the Bible. Kazanie Chrystusa na górze napełnia mnie błogością nawet dzisiaj. Jego słodkie wersety mają nawet dzisiaj moc ugasić moją agonię duszy.”Pisząc w Harijan w styczniu 1939 r. powiedział:” Chociaż nie mogę twierdzić, że jestem chrześcijaninem w sekciarskim sensie, przykład cierpienia Jezusa jest czynnikiem składającym się na moją wieczną wiarę w niestosowanie przemocy, która rządzi wszystkimi moimi działaniami, światowymi i doczesnymi.”
Wśród tych, którzy byli chrześcijanami, a najbardziej cenione, gdzie Charlie Andrews i dyrektor St Stephen ’ s College, Sushil Kumar Rudra. We wcześniejszych czasach Gandhi pisał o tym, że był gościem w domu Rudry za każdym razem, gdy odwiedzał Delhi. Pisząc list kondolencyjny po swojej śmierci w 1925 roku Gandhi powiedział: „A Charlie Andrews był moimi rewizjonistami. Brak współpracy został wymyślony i wykluł się pod jego gościnnym dachem.”
chrześcijaństwo w Indiach dzisiaj
spis ludności z 1991 roku wykazał, że w Indiach jest 23 miliony chrześcijan, co stanowi 2,3% całej populacji. Jednak Chrześcijańscy menedżerowie i demografowie szacują liczbę chrześcijan na 50 milionów, czyli 5 procent populacji. Niezależnie od poprawnej liczby, liczba chrześcijan w Indiach rośnie. Potwierdza to fakt, że w Delhi istnieje ponad sześćset kościołów, z nabożeństwami prowadzonymi w prawie każdym większym języku. W Bangalore, 6-milionowym mieście, istnieje 970 kościołów i co najmniej dwanaście akredytowanych instytucji teologicznych, z trzema lub czterema oferującymi stopnie doktora. W Ćennaj (Madras) 10 procent ludności jest chrześcijaninem, czczącym w ponad dwóch tysiącach kościołów. Niektóre z tych zgromadzeń są małe (60 do 100 osób), a niektóre spotykają się w rezydencjach, a nie w kościołach. Istnieje jednak wiele zgromadzeń, których frekwencja przekracza tysiąc, a nawet pięć tysięcy we wszystkich trzech wymienionych miastach. W tym samym czasie istnieją dwa zbory w Ćennaj, Zgromadzenie nowe życie Boże i Apostolskie Zgromadzenie chrześcijańskie, których średnia frekwencja w niedziele od 2004 roku wynosi odpowiednio 23 000 i 15 000. Chrześcijaństwo wywiera zatem wpływ na ludność miejską Indii, a także na ludność wiejską i plemienną.
idea nawrócenia z jednej wiary w drugą nie pasuje do wielu Hindusów, którzy są zaniepokojeni chrześcijańskim twierdzeniem o wyjątkowości Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela. Chrześcijanie wierzą jednak w głoszenie Jezusa Chrystusa, które może przybierać różne formy: społeczne, edukacyjne, uczynki współczucia, rehabilitację po klęskach żywiołowych i oferowanie przebaczenia.
Nita Kumar, pisząc we wrześniu 1993 roku w „The Economic Times” (Bangalore), przyjęła raczej inną perspektywę, wyrażając swoje zaniepokojenie tym, że Indie do tego czasu nie były w stanie z powodzeniem wytyczyć drogi do nowoczesności. Misjonarze zorganizowali swoje instytucje, mówi, w taki sposób, że odniosły sukces tam, gdzie inni nie zdołali zmodernizować tych, którzy w nich studiowali. Jak twierdzi, głównym wkładem misjonarzy chrześcijańskich nie było więc nawrócenie na chrześcijaństwo, lecz nawrócenie na nowoczesność. Opisuje to jako bezsensowne racjonalistyczne i humanistyczne podejście do życia. Ci, którzy są w ten sposób nawróceni, są tym, co Kumar nazywa „prawdziwymi 'nowoczesnymi’ Indianami.”Ponadto uważa, że to oni są” budowniczymi nowych Indii.”
bezsporne jest, że wspólnota chrześcijańska wniosła pozytywny wkład w budowanie narodu. Dzisiaj chrześcijanie są zintegrowani we wszystkich obszarach społeczeństwa indyjskiego, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym, od członków Parlamentu, szefów Ministrów, kierowników przedsiębiorstw, lekarzy, inżynierów, aż po szoferów, szefów kuchni i strażników przy bramie. Parafrazując zmarłego biskupa Stephena Neilla z diecezji Trinelveli, Kościoła Indii Południowych: dla Kościoła Chrześcijańskiego i jego misji w Indiach zadanie to było trudne, a w trakcie podróży popełniono wiele błędów, ale być może równie zaskakujący jest fakt, że tak znaczny sukces został osiągnięty.
Graham Houghton
Zobacz równieżandrews, C. F. ; Azariah, Vedanayakam S. ; French Impact ; Gandhi, Mahatma M. K. ; Paul, K. T. ; Portuguese in India ; Wellesley, Richard Colley ; Xavier, Francis
Bibliografia
Anandan, A. J. Bóg dla wszystkich, Bóg dla ja.
Idee Mahatmy Gandhiego. New York: Macmillan, 1930.
Firth, Cyril Bruce. Wprowadzenie do historii Kościoła Indii. Madras: Christian Literature Society, 1968.
Gandhi, Mohandas K. The Collected Works of Mahatma Gandhi, vol. 31. New Delhi: Government of India Publications, 1961.
Ghose, Joseph H. ” Indian Christians and Home Rule.”Social Reform Advocate 29 (September 1917): 419.
Zubożenie i uzależnienie. Madras: Christian Literature Society, 1983.
John, Binu. Chrześcijański wkład w budowanie narodu. Delhi: ISPCK, 2004.
Kumar, Nita. „Jedyną alternatywą byli misjonarze.”Economic Times (Bangalore) 19 (September 1993): 16.
Mangalwadi, Vishal. Spisek Misyjny. Mussoorie: Nivedit Good Books, 1996.
Nehru, Jawaharlal. Odkrycie Indii. New Delhi: Oxford University Press, 1981.
Neill, Stephen. Wezwanie do misji. Philadelphia: Fortress Press, 1970.
Rajendran, K. Którędy Do Indii?
Rawat, P. L. History of Indian Education. Bhopal: Ram Prasad and Sons, 1984.
Sherring, M. A. The History of Protestant Missions in India. London: Trubner Co, 1875.