Scenariusz: Perry Firth, absolwent Uniwersytetu Seattle Community Counseling i Asystent projektu Seattle University na temat bezdomności rodzinnej
„widziałem starszego bezdomnego, który grzebał przede mną w śmietniku, a gdy się zbliżyłem, zaczął się oddalać od puszki i zaczął drapać się po plecach, ubraniach i ubraniach” postrzępiony i brudny, w sierpniu ubrany w granatowe spodnie dresowe. Z moim chodnikiem w samym środku odległości sześciu stóp między koszem na śmieci a mężczyzną, postanowiłem „grać to cool” i chodzić między nimi, nie chcąc wyglądać tak, jakbym szedł 15 stóp na drodze do mojego prawa, aby celowo go unikać. Bezdomni są wszędzie w Nowym Jorku, więc nauczyłem się prowadzić swoje sprawy i nie denerwować się, gdy ktoś wchodzi do wagonu metra i siedzi naprzeciwko mnie, nie biorąc prysznica kto wie kiedy.”
powyższy cytat pochodzi z bloga podróżniczego młodej kobiety; post z sierpnia ubiegłego roku nosił tytuł ” uczucia czystego obrzydzenia.”Znalazłem to, gdy postanowiłem napisać post na blogu o tym, jak społeczeństwo reaguje na Ludzi bezdomnych. Zacząłem od tego cytatu, ponieważ myślę, że ilustruje on pewne powszechne reakcje na bezdomność-a mianowicie ledwo Ukryty wstręt, brak empatii i światopogląd, który dzieli ludzi, którzy mają domy na „nas” i tych, którzy nie lubią „nich”.”
co ciekawe, post został zdjęty od pierwszego przeczytania, więc nie mogę już linkować do niego. Może spotkała się z negatywnymi reakcjami.
wydaje się, że mówi o ludziach tak samo, jak o jakimś paskudnym szkodniku, na przykład szczurach. Spróbuj tego: „szczury są wszędzie w Nowym Jorku, więc nauczyłem się prowadzić swoje sprawy i nie denerwować się, gdy ktoś wędruje do wagonu metra i siedzi naprzeciwko mnie…” ilekroć można zastąpić zwierzę osobą w zdaniu i mieć to nadal działa, warto zastanowić się, czy ma miejsce odczłowieczenie. Podczas gdy badania neurobiologiczne nad dehumanizacją mogą nam powiedzieć ,jak mózg wygląda „stronniczo”, pozostaje nam pytanie, dlaczego niektórzy ludzie robią to (świadomie lub nie), a inni nie.
dehumanizacja jest odpowiedzią nabytą; nikt z nas nie rodzi się postrzegając niektórych ludzi jako mniej niż ludzi. To także kwestia stopnia. W swojej codziennej inkarnacji odczłowieczenie bezdomnych może wiązać się z prymitywnymi żartami, a zamiast widzieć człowieka śpiącego na chodniku, widzisz jedynie formę, po której musisz chodzić. Jednak odczłowieczenie tych, którzy mają pecha, aby być bez schronienia, może przynieść katastrofalne rezultaty, o których omówię później na tym blogu.
wiem, że wielu z nas miało doświadczenie chodzenia gdzieś i spotykania kogoś, kto prosi o jedzenie lub pieniądze. Albo widzimy kogoś, kto jest wyraźnie bezdomny i pilnie potrzebuje podstawowych usług. Przynajmniej dla większości z nas, Zwykle idziemy dalej. Dlaczego? Jakie uczucia wzbudza dla nas Widok bezdomnych, a konkretnie osób bezdomnych? Co te emocje oznaczają dla adwokatów, którzy starają się zarówno zaangażować, jak i zmobilizować społeczeństwo? Jak możemy uczłowieczyć / pokazać twarz ludziom, którzy są bezdomni?
myślę, że możemy zacząć odpowiadać na powyższe pytania na dwa sposoby. Po pierwsze, w najlepszym przypadku, kontynuujemy, ponieważ jesteśmy zbyt zajęci, zbyt przytłoczeni potrzebą, którą widzimy codziennie, lub jesteśmy odczuleni cierpieniem, które widzimy wokół nas, aby pozwolić, aby czyjś ból naprawdę rezonował. W najgorszym przypadku (i niestety nie jest to rzadkością) kontynuujemy, ponieważ osoba na ulicy nie wydaje się w pełni ludzka; są mniej niż my, skażeni, a zatem zasługują na ledwo Ukryte wyśmiewanie, żarty o bezdomnych, a na pewno nie naszą pomoc. W tym najgorszym scenariuszu postrzegamy ich bezdomność jako moralną porażkę.
wiem, że zaliczam się do kategorii ludzi, których (lamerskie) usprawiedliwienie jest jednym z zajętości i paraliżu, gdy myślę o ogromnej potrzebie. Moja logika brzmi mniej więcej tak: widzę tę osobę w wyraźnej potrzebie. Powinienem im pomóc. A jeśli nie chcą mojej pomocy? Czy to zarozumiałe? Jeśli im pomogę, Czy muszę pomagać osobie obok? Wtedy czuję się źle zarówno z powodu stanu świata, mojego własnego zamieszania co do tego, co jest właściwym podejściem, jak i mojego ostatecznego braku pomocy.
jeden z moich kolegów z projektu dotyczącego bezdomności rodzinnej zauważa, że nie jest to rzadka reakcja, jednak niestety mieści się ona w kategorii „Dobre Samopoczucie o złym samopoczuciu.”To może być pretekst do bezczynności, użyczając sobie myśli typu:” świetnie! Spełniłem swój iloraz poczucia winy za stan świata i teraz mogę kontynuować mój dzień, potwierdzając sobie, że jestem dobrą osobą, która odczuwa empatię.”
podzielam mój proces myślowy, ponieważ nie uważam go za niezwykły, a także uważam, że uznaje rzeczywistość świata, w którym żyjemy. Potrzeba jest wszędzie i trudniej jest nam dbać o nieznajomych w potrzebie, w (nieco) rozległym mieście, niż o ludzi w naszej bliższej społeczności. Nigdy nie przejdę obok sąsiada w potrzebie. Często przechodziłem obok ludzi, których nie znam.
proces mózgu stojący za „dehumanizacją”
dehumanizacja, ukryta lub otwarcie usankcjonowana, jest moim zdaniem aktem przemocy. Czuję, że zaprzecza jedynemu jednoczącemu ogniwu wszystkich ludzi: naszemu człowieczeństwu. Zaprzeczenie to pogłosy do punktu, w którym osoba lub grupa, o których mowa jest postrzegana jako niezdolna do odczuwania pełnego zakresu ludzkich emocji lub ludzkich potrzeb. To dlatego dehumanizacja jest tak potężną siłą. Jeśli ktoś jest postrzegany jako człowiek, nie potrzebuje naszej pomocy ani szacunku.
dopiero w stosunkowo niedawnej historii badania neurobiologiczne mogą mówić o mechanizmie dehumanizacji. A 2006 Princeton University study, „Dehumanizing the Lowest of the Low: Neuroobrazowania odpowiedzi na skrajne grupy Out”, poprosił studentów, aby spojrzeć na obrazy różnych kategorii ludzi, a także obiektów, tak aby MRI może zmierzyć aktywację mózgu.
badacze przyglądali się, które części mózgu zapalają się, gdy jesteśmy zaangażowani w przetwarzanie informacji społecznych, takie jak rozpoznawanie ludzkiej twarzy, myślenie o ludziach lub myślenie o sobie. To, co odkryli, ujawniło, jak wygląda dehumanizacja na poziomie neurobiologicznym. We wszystkich uczestnikach, gdy patrzyli na obrazy różnych grup, rozświetliła się myśl społeczna / ludzie przetwarzający części ich mózgu. Było to prawdą niezależnie od tego, czy grupa, na którą patrzyli, wywoływała również pewne negatywne emocje (jak zawiść i zazdrość przypisywana zamożnym). W ten sposób badanie powtórzyło to, czego oczekiwali naukowcy: kiedy ludzie spojrzeli na ludzi, ich mózgi zarejestrowały te informacje w obszarach, które przetwarzają informacje społeczne, ludzkie.
jednak były dwie grupy, które w rzeczywistości nie spowodowały, że mózgi uczestników zarejestrowały ” osobę.”Jedną była grupa „narkomanów”, a drugą Grupa” bezdomnych”.
kiedy uczestnicy patrzyli na obrazy obu tych grup, bardzo niewiele wydarzyło się w obszarach myśli społecznej ich mózgów. W tym samym czasie, gdy mózgi uczestników nie rejestrowały ludzi na zdjęciach jako ludzi, ich migdały były niezwykle aktywne. Ma to istotne konsekwencje, ponieważ ciało migdałowate jest częścią mózgu, która zajmuje się uczuciem strachu. Uczestnicy Ci odnotowali również wysoki poziom obrzydzenia.
Co to tak naprawdę oznacza i co może być potencjalną przyczyną? Badacze teoretyzują, że ludzie należący do bardzo marginalizowanych grup, jak bezdomni, są ofiarami skrajnych uprzedzeń, aż do odczłowieczenia.
to ma sens, jeśli się nad tym zastanowić. Jeśli ktoś nie jest przetwarzany jako człowiek, jest postrzegany w taki sam sposób, w jaki ktoś postrzegałby obiekt. Jest to szczególnie przerażające, ponieważ jest to ta sama dehumanizacja i uprzedmiotowienie, które jest widoczne w całym społeczeństwie.
na przykład pamiętasz kontrowersje związane z „bezprzewodowym hotspotem” podczas imprezy South by Southwest 2012? Artykuły w Psychology Today i inne publikacje wykorzystały badania Princeton, aby wskazać, że ta promocja była doskonałym przykładem dehumanizacji.
podczas gdy uczestnicy badania w Princeton prawdopodobnie nie traktują aktywnie tych, którzy są bezdomni źle, oznacza to, zwłaszcza jeśli ta dehumanizacja wskazuje na ogólną populację, że bezdomność może wywoływać intensywne uczucia, które nie są pozytywne, zapewniając, że działanie w celu jej zakończenia może być tym trudniejsze. Ogół społeczeństwa może nie być szczególnie zmotywowany do pomocy ludziom, których nie tylko postrzegają jako podludzi, ale w pełni odpowiadają za brak mieszkania.
nabijanie się z bezdomności-dlaczego jest ok?
jak walczyć z tym odczłowieczeniem? Trzeba dołożyć wszelkich starań, aby już od najmłodszych lat edukować ludzi na temat bezdomności. Nadal uważam, że wyśmiewanie się z bezdomnych jest jedną z ostatnich akceptowanych form uprzedzeń. I tak pozostanie, dopóki nabijanie się z ludzi, którzy nie mają domów, nie zostanie sprowadzone do tej samej haniebnej domeny, co nabijanie się z kogoś z powodu rasy lub płci.
aby dać wam publiczny przykład tego, jak może wyglądać brak świadomości na bardzo publicznym forum, wspomnę o ulubionym wydarzeniu telewizyjnym każdego, Oscarach. Gospodarz, Seth MacFarlane, zażartował z jakości niedawnego filmu, który wyreżyserował, Ted, mówiąc, że jest tak źle ,że jest ” wkurzony przez meneli w Redboxach przed sklepami spożywczymi.”Tutaj można zobaczyć powszechną praktykę czyjegoś skrajnego nieszczęścia i bezdomności jako drogę do humoru. Więc tak, dzięki Seth, śmiejmy się z ludzi, którzy nie mają domów z łazienkami, i zróbmy to przed niektórymi z najbogatszych, najbardziej uprzywilejowanych ludzi na świecie.
śmiertelny wynik
dehumanizacja nie tylko uniemożliwia działanie na rzecz bezdomnych, ale może również stać się śmiertelna, gdy zostanie doprowadzona do skrajności. Robiąc badania dla tego bloga, natknąłem się na artykuł CNN informujący, że od 1999 roku ponad 240 osób, które były bezdomne, padło ofiarą śmiertelnych przestępstw z nienawiści, a 880 było celami przemocy. To dwa i pół razy więcej niż przestępstwa z nienawiści popełnione przeciwko innym grupom razem wziętym. I było wiele więcej incydentów, odkąd te raporty zostały opublikowane.
to są smutne i przerażające statystyki i naturalnie prowadzą do pytania, jak temu zapobiec?
czas na re-humanizację
odpowiedź dla mnie jest jasna i jak już powiedziałem, zaczyna się od edukacji i podnoszenia świadomości. Tak jak dzieci wychowywane są ze zrozumieniem, że wyśmiewanie się z kogoś lub myślenie o nim w mniejszym stopniu w oparciu o rasę, religię i inne różnice jest złe, tak samo należy ich uczyć o społecznych przyczynach bezdomności i że wyśmiewanie się z bezdomności jest równie złe. Taka edukacja musi odbywać się zarówno w domu, jak i w szkole.
świetne przykłady programu nauczania opracowanego w celu pomocy dzieciom i nastolatkom w zdobywaniu świadomości na temat przyczyn bezdomności i błędnych pojęć dotyczących bezdomności obejmują dzieci bez domów: okręg szkolny odpowiada, a szczegółowe planowanie edukacji w zakresie bezdomności na Uniwersytecie Teksańskim w Austin Charles A. Dana Center, a także zasoby z Illinois State Board of Education. Narodowe Centrum Edukacji bezdomnych oferuje listę zasobów świadomości bezdomności, takich jak filmy wideo, na swojej stronie.
wierzę również, że mówienie o tej kwestii, tak jak robimy to tutaj na Firesteel, może pomóc zwiększyć świadomość społeczeństwa na temat tego, jak reaguje ono na najbardziej narażonych członków.
musimy zrobić uczciwy krok wstecz jako społeczeństwo i zaangażować się w zbiorowe poszukiwania duszy. To badanie duszy może ujawnić, że chociaż nie żywimy uprzedzeń, po prostu nie możemy znaleźć czasu, aby pomóc najbardziej potrzebującym lub że rozgrzeszamy się z bezczynności poprzez poddanie się winnej przyjemności odczuwania dobrego z powodu złego samopoczucia. Może to również ujawnić, że jakaś część nas odczłowiecza tych, którzy nie mają bezpiecznego domu. W obu przypadkach musimy przyznać, że najsłabsze grupy społeczne zasługują na coś więcej niż apatię czy wyśmiewanie.