diplomatie bestaat al sinds het begin van het menselijk ras. De handeling van het voeren van onderhandelingen tussen twee personen, of twee naties op grote schaal is essentieel voor het behoud van internationale zaken. Tot de vele functies van diplomatie behoren het voorkomen van oorlog en geweld en het versterken van de betrekkingen tussen twee naties. Diplomatie wordt vooral gebruikt om een specifieke agenda af te ronden. Daarom zou zonder diplomatie veel van de wereldzaken worden afgeschaft, zouden internationale organisaties niet bestaan en zou vooral de wereld in een constante staat van oorlog verkeren. Het is voor de diplomatie dat bepaalde landen in harmonie kunnen bestaan.
er is geen gedocumenteerde start van de diplomatie geweest; er zijn echter gevallen geweest die teruggingen tot de 5e eeuw waarin de diplomatie in bepaalde landen ontstond. Het Congres van Sparta dateert uit 432 v. Chr. en was een “illustratie van diplomatie zoals georganiseerd door de Griekse stadstaten” (Nicolson 1). De oorsprong van het woord “diploma” komt van verschillende kanten van de aarde. In Griekenland betekende diploma “in tweeën gevouwen”, terwijl in het oude Rome het woord werd gebruikt om reisdocumenten te beschrijven. Vaak wordt het woord diplomatie vele betekenissen gegeven. Vaak zullen de woorden “beleid “en het woord” onderhandeling “als synoniemen worden gezien; vandaar dat het woord” diplomatie “en” buitenlandse diplomatie ” als vergelijkbaar worden beschouwd (Nicolson 3). Deze “Synoniemen” van diplomatie zijn allemaal fout. Hoewel ze kunnen zeer vergelijkbaar in sommige gevallen, ze zijn niet precies hetzelfde. Sir Harold Nicolson, een Engels diplomaat geboren in Teheran, Perzië, verklaart dat:
“diplomatie is noch de uitvinding, noch het tijdverdrijf van een bepaald politiek systeem, maar is een essentieel element in elke redelijke relatie tussen mens en mens en tussen natie en natie” (Nicolson 4).
voor het onderhoud van het internationale systeem wordt diplomatie in alle uithoeken van de wereld gebruikt. Zonder dat zouden veel landen niet in staat zijn om succesvolle onderhandelingen te voeren.Hoewel velen niet in staat zijn een duidelijk begin of creatie van de diplomatie te vinden, is de moderne diplomatie veel geavanceerder geworden en zijn vele aspecten in de loop der jaren veranderd. De Vrede van Westfalen in 1648 creëerde het eerste moderne diplomatieke Congres in aanvulling op het creëren van een nieuwe wereldorde in Midden-Europa gebaseerd op de soevereiniteit van de staat. Een groot deel van Europa begon te veranderen na de invoering van de moderne diplomatie. Bijvoorbeeld, “Frankrijk Onder Kardinaal Richelieu introduceerde de moderne benadering van Internationale Betrekkingen, gebaseerd op de natiestaat en gemotiveerd door nationaal belang als uiteindelijke doel” (Kissinger 17). De nieuwe wereldorde begon te bloeien in heel Midden-en West-Europa. Groot-Brittannië pleitte voor het” machtsevenwicht ” dat de Europese diplomatie de komende 200 jaar levend hield (Kissinger 17). Elk land in Europa heeft een beetje bijgedragen aan de diplomatie die de wereld vandaag de dag heeft. De theorie van de machtsverhoudingen die veel beroemde realisten zoals Francsesco Sforza, Machiavelli en Guiciardini betoogden was en is nog steeds een essentieel onderdeel van de moderne diplomatie. Velen zouden kunnen beweren dat diplomatie een product is van de samenleving en de geschiedenis zelf. Naarmate landen vooruitgang boeken, worden er verschillende aspecten toegevoegd aan de diplomatie. Scheiding van machten, nationaal belang en soevereiniteit van een land zijn slechts een paar elementen die werden toegevoegd aan de moderne diplomatieke geschiedenis. Diplomatie kan daarom worden gezien als een steeds veranderend concept, net zoals de internationale betrekkingen tussen landen fluctueren. Auteur van het zuivere concept van diplomatie José Calvet de Magalhães verklaarde dat “continuïteit van de diplomatieke instelling gedurende duizenden jaren en in alle bekende beschavingen laat zien dat diplomatie is een instelling inherent aan het internationale leven zelf, een die transformaties kan ondergaan of kan worden gebruikt met meer of minder intensiteit, maar kan niet worden afgezien van” (Szykman). Zoals Henry Kissinger stelt “door het nastreven van zijn eigen egoïstische belangen, elke staat verondersteld bij te dragen aan de vooruitgang, alsof een onzichtbare hand waren het waarborgen van de Vrijheid van keuze voor eac staat verzekerd welzijn voor iedereen” (Kissinger 22), in de loop van alle diplomatieke geschiedenis
” geen enkel land heeft de internationale betrekkingen zo resoluut en tegelijkertijd zo ambivalent beïnvloed als de Verenigde Staten. Geen enkele maatschappij heeft meer aangedrongen op de onontvankelijkheid van inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van andere staten, of meer hartstochtelijk beweerd dat haar eigen waarden universeel toepasbaar waren. Geen enkel land is pragmatischer geweest in het dagelijkse gedrag van zijn diplomatie, of meer ideologisch in het nastreven van zijn historische morele overtuigingen. Geen enkel land is aarzelender geweest om zich in het buitenland te engageren, zelfs niet terwijl het zich verbonden heeft met allianties en verbintenissen van ongekende omvang” (Kissinger 18).
door de eigenzinnige neiging van de Verenigde Staten om te slagen is het een van de meest invloedrijke landen in de loop van de diplomatie. “De beroemdste van alle vredesvoorstellen na de Eerste Wereldoorlog was het programma van veertien punten, geleverd door president Woodrow Wilson in 1918” (Szykman). De meesten kunnen beweren dat zonder de Verenigde Staten, veel van de moderne diplomatie zou zijn verdwenen.Er zijn in feite vele functies van diplomatie die van diplomatie een essentieel ingrediënt maken voor elke vreedzame en efficiënte verandering. De reden om met andere personen te onderhandelen is altijd hetzelfde geweest, om betere relaties te hebben. In de loop van de diplomatie is de structuur van de diplomatieke posten veranderd van een losse naar een georganiseerde instelling met een specifiek doel. Hoewel de structuur van de diplomatieke posten is veranderd, zijn de functies altijd hetzelfde gebleven. Er zijn vier functies van diplomatie. De eerste functie bestaat uit “het vertegenwoordigen van de belangen van een staat en het voeren van onderhandelingen of discussies die bedoeld zijn om gemeenschappelijke belangen en gebieden van onenigheid tussen de partijen vast te stellen, met het oog op het bereiken van de doelstellingen van de staat en het vermijden van conflicten” (Amerika 1). Representaties van een staat en onderhandelingen zijn de belangrijkste functies van diplomatie. Onderhandelingen tussen twee vertegenwoordigers zijn een essentieel onderdeel van de diplomatie, omdat de vertegenwoordigers daarbij een gemeenschappelijk belang hebben. Het vinden van een gemeenschappelijk belang is essentieel bij het voeren van onderhandelingen, omdat vertegenwoordigers van een gemeenschappelijk belang in staat zijn een oplossing te bedenken die in het belang van beide partijen is. G. R. Berridge die onderhandeling
“kan de voordelen opleveren die kunnen worden verkregen uit het gezamenlijk nastreven van gemeenschappelijke belangen; en het is alleen deze activiteit die kan voorkomen dat geweld wordt gebruikt om resterende argumenten over conflicterende degenen te beslechten” (Berridge 1).
de tweede functie van de diplomatie omvat” het verzamelen van informatie en de daaropvolgende identificatie en evaluatie van de doelstellingen van het buitenlands beleid van de ontvangende staat ” (Amerika 1). Diplomatieke posten zijn bezig met het verzamelen van informatie; maar wanneer de informatie wordt teruggestuurd naar hun geboorteland een ministerie van Buitenlandse Zaken analyseert de gegevens en bepaalt welk buitenlands beleid moet worden vastgesteld. Politieke leiders kiezen dan welk pad het beste is voor hun land. De derde belangrijke functie van diplomatie is de uitbreiding van politieke, economische en culturele banden tussen twee landen (amerika 2). Bijvoorbeeld, na de Tweede Wereldoorlog richtten landen als de Verenigde Staten en Groot-Brittannië hun buitenlands beleid op de uitroeiing van het communisme. In het heden, de Verenigde Staten State Department engageert internationaal publiek om te spreken over politiek, veiligheid, en hun waarden om te helpen een omgeving ontvankelijk voor de Amerikaanse nationale belangen te creëren. Daarnaast sponsort het Ministerie van Buitenlandse Zaken jaarlijks meer dan 40.000 educatieve en culturele uitwisselingen (diplomatie). Ten slotte is de vierde functie van de diplomatie dat “diplomatie het faciliterende of afdwingende middel is voor de naleving van het internationaal recht” (Amerika 2). Het is de taak van de diplomaat om de nationale belangen van het land te bevorderen en de banden met andere landen open te houden. De nadruk die wordt gelegd op diplomatie is niet alleen dominant in de wereld van vandaag, maar het was ook een zich ontwikkelend concept in de Renaissance.Grote denkers als Machiavelli, Guicciardini, Grotius, Richelieu, Wicquefort, Satow, Nicolson en Kissinger hadden een grote invloed op de diplomatie. Voor Machiavelli was diplomatie een middel om de staat meer macht te geven (Beridge 24). Machiavelli ‘ s impact op leiders was groot omdat hij pleitte voor leiders om zowel koppig als terughoudend te zijn. Guicciardini bevorderde het onderhouden van goede relaties; om voorzichtig te zijn met wie men te maken heeft en die reputatie is de sleutel in een onderhandeling (Berridge 43). Zijn bijdrage aan de diplomatie was dat diplomatieke posten worden gegeven aan mensen die kunnen worden vertrouwd en de staatsbelangen van hun land kunnen bevorderen. Wat deze grote denkers bijdroegen aan de diplomatie was immens. Ze droegen allemaal een ander element bij aan het steeds groeiende concept van diplomatie. Aangezien het onderwerp diplomatie altijd groeit en verandert, kan worden gezegd dat iedereen diplomatie nodig heeft om te overleven vanwege zijn enorme effect op de wereld. Het is zo ‘ n vitaal onderdeel van ieders leven geworden dat indirect een eigenschap wordt om te overleven.In de loop van de geschiedenis is diplomatie een essentieel element geweest bij het behoud van de vrede en bij het creëren van positieve veranderingen. Zonder diplomatie zou veel van de zaken van de wereld niet bestaan. Er zijn veel voorbeelden van hoe diplomatie landen en zelfs individuele burgers heeft getroffen. Een voorbeeld van hoe onderhandelingen positief iemand kunnen beïnvloeden is Clinton ‘ s onderhandelingen met Kim Jung Il in Noord-Korea. Hun vreedzame onderhandelingen resulteerden in de vrijlating van twee Amerikaanse burgers. Een voorbeeld van hoe macht de diplomatie kan corrumperen is Libië en Zwitserland. Met de invoering van de macht, met andere woorden olie, kunnen landen als Libië met de leider Ghaddafi sterker aanwezig zijn in de wereld en dingen zeggen die normaal gesproken niet gezegd kunnen worden. Macht corrumpeert, maar diplomatie probeert corruptie te elimineren en het internationale systeem en het internationale recht te versterken. Het is voor diplomatie dat internationale organisaties kunnen bestaan. Op diplomatieke wijze is een internationale organisatie slechts een groot aantal leden die over een bepaald onderwerp overeenstemming bereiken. In de Verenigde Naties bijvoorbeeld proberen alle leden een gemeenschappelijk belang te vinden voor positieve verandering. Hoewel het soms wordt gezien als een langzame verandering, veroorzaakt de methode van diplomatie minder slachtoffers dan elke andere. Zonder diplomatie zouden er geen internationale organisaties bestaan. De wereld zou in een constante staat van oorlog zijn, en oorlog zou in feite nooit eindigen omdat ze normaal eindigen met diplomatieke onderhandelingen.
Geselecteerde Bibliografie
Adam, Watson,. Diplomatie de dialoog tussen staten. New York: McGraw-Hill Book Co., 1983.Berridge, G. R. Diplomatic Theory From Machievelli to Kissinger. New York: Palgrave, 2001.”Diplomacy – the U. S. Department of State at Work.”U. S. Department of State. Bureau Public Affairs, juni 2008. Web. 2 Sept. 2009. <http://www.state.gov/documents/organization/46839.pdf>.
Eban, Abba Solomon. Nieuwe diplomatie internationale zaken in de moderne tijd. New York: Random House, 1983.
Kissinger, Henry. Diplomacy (A Touchstone Book). New York: Simon & Schuster, 1995.
Kwong, Maj Tang Mun. “The Roles of Diplomacy and Deterrence in the 21 e Century.”Journal V27 N1 Jan-Mar (2001).
Newsom, David D. Diplomacy under a Foreign Flag-When Nations break Relations. Washington DC: Institute for the Study of Diplomacy, 1991.
Nicolson, Harold. Diplomatie. Oxford: Oxford University Press, 1977.Satow, Ernest M. A guide to diplomatic practice. London: Longmans, 1932.
Written at: Webster University Geneva
Written for: Dr. Houshang Ameri
Date Written: October 9, 2009
verder lezen over E-Internationale Betrekkingen
- hoe gaat de Wetenschapsdiplomatie om met de uitdagingen waarmee de diplomatie in bredere zin wordt geconfronteerd?
- The Long March to Peace: the Evolution from “Old Diplomacy” to “New Diplomacy”
- Discrete diplomatie: Oman and The Iran Nuclear Deal
- vertrouwt succesvolle diplomatie op ‘Ripe Moments’?
- waarom China zijn Wolf Warrior Diplomacy moet herzien
- mijn dikke Griekse Diaspora: Grieks-Amerikaanse Diaspora Diplomacy