w nocy 14 kwietnia 1912 roku wydarzyła się rzecz nie do pomyślenia. Najpotężniejszy statek na powierzchni, zupełnie nowy statek White Star Line Titanic, odbył swój dziewiczy rejs z Southampton w Anglii do Nowego Jorku. Statek był reklamowany jako niezatapialny. A jeśli nie jest to możliwe, dlaczego powinny istnieć odpowiednie łodzie ratunkowe dla wszystkich pasażerów i załogi? Okręt wypłynął z Southampton 10 kwietnia. Niecałe pięć dni później znalazł się na dnie Oceanu Atlantyckiego. Ponad 1500 osób zginęło w ciągu trzech godzin od uderzenia w górę lodową, która wyrwała dno ze statku.
Jak to się stało, to historia opowiedziana wiele razy. Ludzka pycha, niezachwiane zaufanie do nieomylności technologii i impuls handlowy szybkich przejść Atlantyckich przyczyniły się do utraty statku i towarzyszącej mu utraty życia. Nawet gdy statek osiadł na wodach oblodzonego Północnego Atlantyku, niektórzy rozbitkowie donosili, że wśród wielu pasażerów panuje przekonanie, że statek jest bezpieczniejszym miejscem do przebywania; w związku z tym nie wszystkie łodzie ratunkowe zostały wypełnione do pojemności.
ten wypadek wstrząsnął społecznością międzynarodową. Rząd brytyjski i amerykański zbadał wypadek-Brytyjczycy ustalili: „utrata wspomnianego statku była spowodowana kolizją z górą lodową, spowodowaną nadmierną prędkością, z jaką statek był poruszany.”Oczywiście, to był główny czynnik. Jednak, podobnie jak wiele wypadków, było wiele przyczyn. Były to: niewłaściwie zaprojektowane grodzie wodoszczelne; niewystarczająca liczba łodzi ratunkowych i tratw ratunkowych; widoczny brak obaw ze strony kapitana o doniesieniach o lodzie przed zderzeniem z górą lodową; małe szkolenie załogi w procedurach awaryjnych, w tym opuszczanie łodzi ratunkowych; brak radiostacji na pobliskich statkach, które mogłyby pomóc w ratowaniu życia; i, co ciekawe, nawet lornetki dla obserwatorów statku.
zarówno rząd brytyjski, jak i amerykański doszły do podobnych wniosków i zaleceń po utracie Titanica. Głównym zaleceniem było, aby wszystkie statki były wyposażone w wystarczającą ilość łodzi ratunkowych dla pasażerów i załogi, aby wszystkie statki oceaniczne utrzymywały całodobowe zegarki radiotelegraficzne i aby grodzie były zaprojektowane w taki sposób, aby zalanie jakichkolwiek dwóch sąsiednich przedziałów nie skutkowało zatopieniem statku. Zalecenia te i inne zostały przyjęte przez pierwszą Międzynarodową Konwencję o bezpieczeństwie życia na Morzu (SOLAS) na konferencji zorganizowanej w Londynie w 1914 roku.
rozwój technologii mapowania dna morskiego
koncerny handlowe dostrzegły szansę w katastrofie Titanica i rozpoczęły poszukiwania sposobu na określenie obecności gór lodowych i innych niewidocznych lub zanurzonych przeszkód przed poruszającymi się statkami. Do wyścigu dołączyli europejscy i północnoamerykańscy wynalazcy. W 1912 roku Reginald Fessenden, kanadyjski wynalazca i pionier radiowy, dołączył do Submarine Signal Company, prekursora dzisiejszego Raytheona i rozpoczął prace nad elektro-akustycznym oscylatorem podobnym do nowoczesnego przetwornika. Oscylator ten był pierwotnie przeznaczony zarówno do komunikacji między okrętami, jak i do odbierania odbitego dźwięku z podwodnego obiektu. Pod koniec kwietnia 1914 Fessenden przetestował to urządzenie w Grand Banks na amerykańskim okręcie Skarbowym Miami i udało mu się odbić dźwięk z góry lodowej na odległość około dwóch mil i usłyszeć Echo powrotne. Słychać było drugie echo, które miało być od dołu.
wojna Podwodna podczas I wojny światowej przyspieszyła badania w dziedzinie akustyki. Do końca wojny udowodniono wykorzystanie akustyki zarówno do wykrywania obiektów w wodzie, jak i pomiaru głębokości. W 1922 roku USS Stewart, wyposażony w sondę Hayes, wykorzystującą oscylator Fessendena, przeprowadził linię sond przez Ocean Atlantycki, wykonując ponad 900 pojedynczych sond. Profil uzyskany z tych sondaży został opublikowany w pierwszym numerze Międzynarodowego Przeglądu Hydrograficznego. Z dnia na dzień systemy brzmień fortepianowo-przewodowych stały się przestarzałe. Chociaż brzmienie linii leadline trwało przez wiele lat w płytkiej wodzie, akustyczne systemy dźwiękowe zastąpiły linię leadline w większości zastosowań w ciągu dwóch dekad.
II wojna światowa dodatkowo przyspieszyła rozwój kierunkowych systemów sonarowych (zwanych w Anglii Asdic). Chociaż pierwotnie przeznaczone do wykrywania okrętów podwodnych, systemy te ostatecznie rozwinęły się w nowoczesne systemy sonarowe typu side-scan. Podwodny sprzęt fotograficzny i instrumenty do wykrywania anomalii magnetycznych (MAD) były w powijakach w tym okresie. Systemy MAD okazały się skuteczne w wykrywaniu okrętów podwodnych. Wczesne użycie przez hydrografów uzupełniającego użycia sonaru, fotografii podwodnej i szalonego sprzętu było w mapowaniu statków storpedowanych u wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Dokonały tego w 1944 roku funkcjonariusze Straży Przybrzeżnej i geodezyjnej (C&GS) pracujący na pławach tender Guard Coast Guard.
po wojnie nastąpił dalszy postęp, w tym rozwój wczesnego systemu sonarowego o nazwie Shadowgraph w 1954 roku przez niemieckiego naukowca Juliusa Hagemanna, który pracował w United States Navy Mine Defense Laboratory. System ten pozostawał niejawny przez wiele lat, ale wkrótce po tym postępie zaczęto rozwijać cywilne zastosowanie skanowania bocznego. W sektorze komercyjnym pierwszymi pionierami byli Harold Edgerton z Massachusetts Institute of Technology (MIT) i Martin Klein, również z MIT. Edgerton w 1963 roku przestawił Sonar Denny na burtę i sfotografował zatopiony okręt lekki ze statku C& GS. Edgerton był założycielem EG& G i odkrył USS Monitor z czasów wojny secesyjnej u przylądka Hatteras z komercyjnym systemem skanowania bocznego EG& G. Martin Klein rozpoczął swoją karierę z EG&G, ale opuścił, aby znaleźć Klein Associates, nazwa synonimem technologii skanowania bocznego.
postęp w technologii pomiaru głębokości był równoległy do rozwoju technologii skanowania bocznego. W kwietniu 1961 roku inżynierowie z General Instruments Corporation opracowali propozycję sonaru BOMAS. Cytując z propozycji: „BOMAS czerpie informacje o profilu DNA z przecięcia dna oceanu z pionową płaszczyzną prostopadłą do kursu statku. Dane sonaru są przetwarzane automatycznie i w czasie rzeczywistym, aby zapewnić mapę konturu głębokości…. Mapa natężenia sonaru może być dostarczona jednocześnie….”Narodził się dźwięk wielostopniowy z towarzyszącą mu funkcją mapowania dolnego odbicia. Dwa lata później na USS Compass Island zainstalowano pierwszy prototypowy system wielozadaniowy, a kolejne jednostki zainstalowano na okrętach rozpoznawczych Marynarki Wojennej. W międzyczasie akronim zmienił się na SASS (Sonar Array Sounding System). Pod koniec lat 70. technologia ta przeniosła się do społeczności cywilnej i od tego czasu zastąpiła systemy sondujące z pojedynczą wiązką jako standardowe narzędzie do mapowania dna morskiego.
odnalezienie Titanica i następstwa odkrycia
w bezpośrednim następstwie zatonięcia, propozycje zlokalizowania zatopionego Titanica zostały omówione i ostatecznie odrzucone, ponieważ wrak leżał znacznie poza granicami ówczesnej technologii. Przez dziesięciolecia rozwój technologii podmorskiej ostatecznie zapewnił środki do zlokalizowania wraku, a następnie nie tylko zbadania go za pomocą technologii zdalnej, ale także do nurkowania na wraku i przeprowadzenia serii badań, które obejmowały badania wnętrza statku.
w lipcu 1985 roku rozpoczęły się ostatnie poszukiwania, a Ifremer wysłał swój nowo opracowany pojazd sonarowy SAR na misję prowadzoną przez Jeana-Louisa Michela na statku badawczym Le Suroit. Badanie objęło 70% powierzchni 150 mil morskich bez zlokalizowania Titanica. Rozpoczynając poszukiwania w sierpniu, zespół WHOI, kierowany przez Roberta Ballarda na pokładzie statku badawczego Knorr, wykorzystał holowany pojazd Argo, z sonarem bocznym o częstotliwości 100 kHz i trzema czarno-białymi kamerami wideo przy słabym oświetleniu. Zespół Ballarda polegał na systemie optycznym, aby zlokalizować Titanica, a we wczesnych godzinach porannych 1 września, niepowtarzalna forma kotła dała do zrozumienia, że poszukiwania dobiegły końca. Miejsce spoczynku Titanica zostało znalezione.
od czasu odkrycia w 1985 roku, seria ekspedycji odwiedziła Titanica z różnymi celami. Ballard i Woods Hole powrócili do wraku w lipcu 1986 roku na statku badawczym Whoi Atlantis II, z okrętem podwodnym Alvin i ROV Jason Jr.ekspedycja z 1986 roku sfotografowała i sfilmowała wrak, skupiając się na w dużej mierze nienaruszonej części dziobowej. Na podstawie danych zebranych z badania Argo z 1985 r.oraz danych z 1986 r., William Lange z WHOI i inni sporządzili wstępną mapę terenu wraku Titanica, która wytyczyła miejsce od dziobu do części rufowej i wykreśliła szeroki zakres funkcji rozsianych po dnie morskim. Prywatne przedsięwzięcie finansowane i prowadzone przez RMS Titanic, Inc., ratownik będący w posiadaniu wraku (rmst), i wspierany technicznie przez Ifremer, powrócił do wraku w lipcu 1987 roku i wykonał 32 nurkowania, aby odzyskać około 1800 artefaktów z dna morskiego, pierwsze z serii nurkowań odzyskanych przez RMST do 2004 roku, które ostatecznie uratowały prawie 5000 artefaktów.
nurkowania wykonane przez ekipy filmów dokumentalnych i Jamesa Camerona (którego pierwsze nurkowania miały miejsce w 1995 roku) we współpracy z Instytutem P. P. Shirsova, uchwyciły dramatyczne obrazy wraku, a także dodatkowe informacje techniczne i bardziej szczegółowy widok aspektów miejsca wraku w zanurzeniach Mir. W szczególności obszerna dokumentacja Camerona i penetracja wnętrza dziobu za pomocą małych łazików znanych jako „boty” dostarczyły niesamowitych wglądów w trwające procesy zmian środowiska i zachowania wewnątrz statku, a także dowodów na to, co wydarzyło się podczas zatonięcia Titanica. Praca Camerona zrobiła prawdopodobnie więcej, aby udostępnić Titanica jako miejsce katastrofy większej publiczności niż ktokolwiek inny.
produkty naukowe różnych ekspedycji obejmują szczegółową analizę korozji mikrobiologicznej stali statku (pod kierownictwem Roya Cullimore), badania geologiczne osadów i aktualne badania (przez Instytut Shirsova), szczegółowe badania sonarowe dziobu, w którym Titanic uderzył w górę lodową, mozaiki fotograficzne sekcji dziobowej oraz badania kryminalistyczne sekwencji zatonięcia i rozpadu statku. Ponadto RMS Titanic, Inc. zlecił stworzenie „archeologicznej mapy GIS” opisującej, gdzie odnaleziono 5000 artefaktów z lat 1987-2004. Ten GIS, który jest uzupełniany przez RMST na podstawie umowy przez Center for Maritime & Underwater Resource Management of Michigan, prywatną organizację non-profit, jest zgłoszony jako prawie kompletny.
Biuro eksploracji oceanów National Oceanic & Atmospheric Administration ’ s Office of Ocean Exploration przeprowadziło dwie misje na Titanicu w 2003 i 2004 roku. Jako Narodowa Agencja oceaniczna, NOAA interesuje się naukowymi i kulturowymi aspektami Titanica. Celem NOAA jest zbudowanie bazy informacji naukowej, na podstawie której możemy zmierzyć procesy i pogorszenie stanu Titanica i zastosować tę wiedzę do wielu innych wraków głębinowych i zanurzonych zasobów kulturowych. Misja z 2003 roku, wraz z Instytutem Shirsova, miała kilka kluczowych celów, z których pierwszym było skatalogowanie wszelkich działań antropogenicznych mających obecnie wpływ na miejsce katastrofy lub dowodów takiej działalności od czasu jej odkrycia w 1985 roku. Uzyskano zdjęcia cyfrowe i stworzono mozaikę widoku pokładu części dziobowej. Ponadto prowadzono bieżące analizy bakteriologiczne oraz podstawowe badania Oceanograficzne.
misja z 2004 roku, przeprowadzona na pokładzie statku badawczego NOAA
Ronald H. Brown, współpracując z Robertem Ballardem, a następnie (i teraz) z University of Rhode Island i Institute of Archaeological Oceanography, wykorzystała ROV do kontynuowania oceny trwających zmian środowiskowych wraku i bakteriologicznych prac Roya Cullimore. Innym kluczowym osiągnięciem misji w 2004 roku było ukończenie mapy topograficznej Kanionu Titanica i okolic, w tym wraku Titanica, z systemem sonarowym seabeam 2112. Cyfrowy model terenu tego dużego obszaru dna morskiego umieszcza Titanica w szerszym kontekście geologicznym i geograficznym.
NOAA również uczestniczyła, podobnie jak Woods Hole, National Park Service, Institute of Nautical Archaeology, Waitt Institute i partnerzy kontraktowi, tacy jak Phoenix International, Ltd., W RMS Titanic, Inc.ostatnia (jak dotąd) wyprawa na wrak w sierpniu 2010 roku. Ta misja, z nieodzownym naciskiem naukowym, skupiła się na pracach Williama Langego i laboratorium Whoi Advanced Imaging and Visualization Laboratory w celu stworzenia szczegółowej mozaiki wizualnej 2D i 3D witryny. W tym celu, przy użyciu autonomicznych pojazdów podwodnych Waitt Institute REMUS 6000, przeprowadzono szczegółowe badania strefy około dziesięciu mil morskich wokół miejsca wraku, z serią bliższych, bardziej rozdzielczych badań obszaru wyznaczonego na mapie WHOI z 1986 r., a nawet bliższych badań kluczowych cech i obszarów miejsca. Dzięki temu projektowi udało się wygenerować dane mapowe, a także kompleksowe pokrycie wizualne wraku, w tym szczegółowe mozaiki fotograficzne wielu elementów w rozproszeniu artefaktu, które obejmowały sekcje kadłuba statku, Maszyny i urządzenia oraz inne artefakty.
w tym krótkim przeglądzie widać wyraźnie, że w ciągu ostatnich kilku dekad nastąpił rewolucyjny wzrost zdolności ludzkości do nie tylko lokalizowania wraków głębinowych, ale coraz częściej do przechwytywania obrazów i danych, które zasadniczo „wirtualnie podnoszą” te wraki do trwających badań, jak również do publicznej edukacji. Pod wieloma względami Titanic i okolice są prawdopodobnie najlepiej zbadanym odcinkiem DNA głębokiego oceanu. Status ten zawdzięczamy ikonicznemu charakterowi wraku i potencjałowi zysku z możliwości połączenia się z tym statkiem oraz jego tragicznej stracie poprzez wycieczkę po odzyskanych artefaktach lub wirtualną wycieczkę na filmie lub na zdjęciu. W tym samym czasie przeprowadzono mierzalną i ważną naukę, a w tym pokazano drogę naprzód nie tylko dla tej witryny, ale także dla innych, zwłaszcza w adaptacji i przyjęciu technologii w celu uzyskania dostępu i uczenia się z witryn, które kiedyś uważano za niedostępne.
Więcej Informacji
- Robert D. Ballard i Michael Sweeney, Return to Titanic: a new Look at the World ’ s Most Famous Lost Ship. National Geographic Society, Washington, D. C. 2004.
- Robert D. Ballard Oceanografia Archeologiczna. Princeton University Press, Princeton & Oxford, 2008.
