chociaż podstawy są nadal takie same, rodzicielstwo zmieniło się trochę w ciągu ostatnich 70 lat. Oczywiście, mamy i tatusiowie nadal mają do czynienia ze zmianą pieluch, oswajaniem napadów złości i plam z soku winogronowego z białych koszul, ale muszą również radzić sobie z cybernękaniem i różnymi zagrożeniami dla swoich dzieci, które wydają się krosnąć na każdym rogu. W latach 50. dzieci—jeśli można w to uwierzyć-miały więcej wolności, niewiele matek pracowało, a mało ojców spędzało czas ze swoimi dziećmi. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak wyglądało rodzicielstwo w latach 50..
dzieci w latach 50. miały więcej swobody w robieniu tego, co im się podoba.
dzieciom dzisiaj trudno w to uwierzyć, ale przez większość XX wieku stosunkowo często małe dzieci same wracały do domu. Kiedy Slate zbadał około 4000 czytelników na temat ich wychowania, odkryli, że im bliżej XXI wieku ktoś dorastał, tym dłużej musieli czekać, zanim rodzice pozwolili im wyjść sami.
w grupie, która dorastała w latach 50., około 40% respondentów stwierdziło, że jest w stanie chodzić do szkoły samodzielnie, zaczynając od 2.i 3. klasy. Dla ludzi, którzy dorastali w latach 90-tych, z drugiej strony, większość musiała czekać do Gimnazjum, aby podjąć te solowe przedsięwzięcia.
mniej dzieci było wychowywanych przez rozwiedzionych i samotnych rodziców w latach 60.
podczas gdy ludzie z pewnością kończyli małżeństwa w latach 50. i 60., było głęboko zakorzenione społeczne piętno przeciwko rozwodowi, które niezaprzeczalnie osłabło w ciągu dziesięcioleci od tego czasu.
według Pew Research Center, podczas gdy 73 procent USA dzieci poniżej 17 roku życia mieszkały z żonatymi rodzicami w 1960 roku, tylko 46 procent tej samej grupy demograficznej żyło pod dachem wciąż żyjących małżonków w 2013 roku. Podobnie, podczas gdy zaledwie 9 procent dzieci było wychowywanych przez samotnego rodzica w 1960 r., 34 procent było w 2013 r.
Ojcowie spędzali z dziećmi mniej niż 20 minut.
w pierwszej połowie XX wieku szczęśliwe życie rodzinne—i kilkoro dzieci—było integralną częścią amerykańskiego snu. Okazuje się jednak, że rodzice spędzali w tamtych czasach mniej czasu ze swoimi dziećmi. Badanie z 2016 roku opublikowane w Journal of Marriage and Family przeanalizowało dane z 11 krajów zachodnich i wykazało, że matki spędzały średnio 54 minuty ze swoimi dziećmi każdego dnia w 1965 roku. W 2012 roku liczba ta prawie się podwoiła—do 104 minut. Ojcowie spędzali jeszcze mniej czasu ze swoimi dziećmi w 1965 roku: tylko 16 minut dziennie. Ale do 2012 roku ojcowie spędzali ze swoimi dziećmi średnio 59 minut.
W latach 60-tych w pracy tylko kilka godzin tygodniowo.
w XXI wieku mamy są w stanie zrobić to wszystko. Nie tylko spędzają więcej czasu ze swoimi dziećmi niż kiedykolwiek wcześniej, są w stanie to zrobić, jednocześnie pracując poza domem. Oczywiście nie każda mama jest kobietą pracującą-i to jest w porządku!- ale w miejscu pracy jest o wiele więcej matek niż 50 lat temu, a one też spędzają więcej godzin w pracy. Według danych Pew Research Center, Przeciętna mama w 2016 roku spędzała 25 godzin tygodniowo na płatnej pracy, z 8 godzin tygodniowo w 1965 roku.
Tatusiowie rzadko pomagali w domu.
w latach 60. ojcowie rzadko się rozglądali po domu. W rzeczywistości, według Pew Research Center, mężczyźni spędzali średnio tylko 2,5 godziny na opiece nad dziećmi i 4 godziny na pracach domowych tygodniowo w 1965 roku. Ale w 2011 r. Przeciętny ojciec spędził 7 godzin na opiece nad dziećmi i 10 godzin na pracach domowych, co wskazuje na znacznie bardziej równy podział obowiązków.
pierwsze mamy w latach 70-tych były dużo młodsze.
w 1970 r.średni wiek pierwszej mamy w krajach OECD (jak zdefiniowano tutaj) wynosił 24,3 roku. Dzieje się tak głównie dlatego, że w tamtych czasach była ogromna presja społeczna na kobiety, aby się żeniły i miały dzieci, i mniej oczekiwały, że kobiety wrócą do pracy po zostaniu matkami.
według raportu Biura statystyk pracy z 2017 roku, w 1970 roku nieco ponad 40 procent amerykańskich kobiet było zatrudnionych; do 2015 roku liczba ta zbliżała się do 60 procent. Ponieważ więcej kobiet poświęca się karierze zawodowej podczas najlepszych lat zarobkowych, ma sens, że w połowie 2000 r. średni wiek matki, która po raz pierwszy pojawiła się w krajach OECD, wynosił 27,7 lat.
problemy psychiczne dzieci zostały potraktowane mniej poważnie.
przez większość XX wieku problemy ze zdrowiem psychicznym, takie jak depresja i nerwica natręctw, były w dużej mierze całkowicie zamiatane pod dywan. Na szczęście jednak postępy medyczne i zmniejszone piętno społeczne związane z problemami zdrowia psychicznego pozwoliły na bardziej skoncentrowane i bardziej powszechne leczenie. Na przykład, tworzenie leków przeciwpsychotycznych i postęp w opiece zdrowotnej spowodowało, że liczba pacjentów psychicznie chorych zinstytucjonalizowanych w szpitalach publicznych zmniejszyła się o 92 procent w latach 1955-1994, zgodnie z raportem z Out of the Shadows: Confronting America ’ s Mental Illness Crisis.
i, według Centers for Disease Control and Prevention (CDC), liczba nastolatków i nastolatków, u których zdiagnozowano lęk lub depresję, wzrosła ostatnio, z 5,4% w 2003 r. do 8,4% w 2012 r.; ponad 78 procent osób, u których zdiagnozowano depresję, było w stanie otrzymać leczenie. A jeśli nie jesteś pewien, czy Twoje dziecko ma depresję, posłuchaj, co mówi; Ludzie, którzy używają tych słów, mogą cierpieć na depresję.
aby odkryć więcej niesamowitych sekretów życia najlepszym życiem, kliknij tutaj, aby śledzić nas na Instagramie!