Kurdowie
kura wszyscy kurdyjscy bojownicy są synonimami, po prostu rozmywamy fakt, że mają bardzo odmienną politykę. . . w tej chwili tak, ludzie stoją w obliczu zagrożenia ze strony Państwa Islamskiego, więc bardzo ważne jest, aby skupić się na jednym. Ale prawda jest taka, że ideologicznie i politycznie są to bardzo, bardzo różne systemy. Właściwie prawie naprzeciwko siebie. – Dilar Dirik, ” Rojava vs. świat ” luty 2015
Kurdowie, którzy dzielą etniczne i kulturowe podobieństwa z Irańczykami i są w większości muzułmanami ze względu na religię (głównie Sunnici, ale z wieloma mniejszościami), od dawna walczyli o samostanowienie. Po I wojnie światowej ich ziemie zostały podzielone między Irak, Iran, Syrię i Turcję. W Iranie, choć istnieją niewielkie ruchy separatystyczne, Kurdowie są w większości poddawani tak samo represyjnemu traktowaniu jak wszyscy inni (choć mają do czynienia również z perskim i szyickim szowinizmem, a wielu kurdyjskich więźniów politycznych zostało niedawno straconych). Sytuacja jest gorsza w Iraku, Syrii i Turcji, gdzie Kurdowie stanowią mniejszość podlegającą etnicznie ukierunkowanym naruszeniom praw człowieka.
Irak: W latach 1986-89 Saddam Husajn przeprowadził ludobójczą kampanię, w której zamordowano dziesiątki tysięcy, a tysiące kurdyjskich wiosek zostało zniszczonych, w tym przez bombardowania i wojny chemiczne. Po pierwszej wojnie w Zatoce Perskiej ONZ dążyła do ustanowienia bezpiecznej przystani w części Kurdystanu, a Stany Zjednoczone i Wielka Brytania utworzyły strefę zakazu lotów. W 2003 kurdyjscy peszmergowie stanęli po stronie koalicji prowadzonej przez USA przeciwko Saddamowi Husajnowi. W 2005 roku, po długiej walce z Bagdadem, iraccy Kurdowie zdobyli konstytucyjne uznanie swojego autonomicznego regionu, a rząd regionalny Kurdystanu podpisał umowy naftowe z wieloma zachodnimi firmami naftowymi, a także z Turcją. Iracki Kurdystan ma dwie główne partie polityczne, Demokratyczną Partię Kurdystanu (KDP) i patriotyczną Unię Kurdystanu (PUK), zarówno klanową, jak i patriarchalną.
Turcja: przez większość swojej współczesnej historii Turcja prowadziła politykę przymusowej asymilacji wobec swoich mniejszości narodowych; polityka ta jest szczególnie rygorystyczna w przypadku Kurdów—do niedawna nazywanych „Turkami górskimi”—którzy stanowią 20 procent całej populacji. Polityka ta obejmowała przymusowe transfery ludności, zakaz używania języka kurdyjskiego, strojów, muzyki, festiwali i nazw oraz skrajne represje wobec wszelkich prób oporu. Duże bunty zostały stłumione w 1925, 1930 i 1938 roku, a represje nasiliły się wraz z utworzeniem PKK jako partii Wyzwolenia Narodowego, co doprowadziło do wojny domowej w regionie kurdyjskim w latach 1984-1999.
Syria: Kurdowie stanowią około 15% populacji i mieszkają głównie w północno-wschodniej części Syrii. W 1962 roku, po ogłoszeniu Syrii Republiką Arabską, wielu Kurdów zostało pozbawionych obywatelstwa i zadeklarowanych cudzoziemców, co uniemożliwiło im zdobycie wykształcenia, pracy lub jakichkolwiek świadczeń publicznych. Ich ziemie zostały przekazane Arabom. PYD została założona w 2003 roku i natychmiast zakazana; jej członkowie zostali uwięzieni i zamordowani, a kurdyjskie powstanie w Qamishli spotkało się z ciężką przemocą militarną ze strony reżimu. Kiedy w ramach Arabskiej Wiosny rozpoczęło się powstanie przeciw Baszarowi al-Asadowi, Kurdowie brali udział, ale po 2012 roku, kiedy zdobyli Kobani z Armii Syryjskiej, wycofali większość swojej energii z wojny przeciwko Assadowi, aby utworzyć wyzwolony obszar. Z tego powodu część syryjskiego ruchu oporu uważa ich za sojuszników Asada. Kurdowie z kolei przytaczają przykłady dyskryminacji wobec nich w ramach opozycji.